Yiu 有

เมื่อวันศุกร์กลับบ้านครับเพราะคิดว่าจะไปสมัครงาน แต่แค่ส่งใบสมัครเอง รู้งี้ไม่เสียเวลาจะดีกว่า แต่ก้ได้รู้เรื่องอะไรบางอย่าง คือบรรยากาสอันระอุที่บ้านเมื่อวันแม่นั่นเอง น้องสาวคือลูกของอา คนนึงถูกบ้านป้ากล่าวหาว่าเป็นมือแมวจิ๊กเงินของบ้านนั้นไป ทั้งๆที่หลักฐานไม่แน่ชัด กลับปักใจเชื่ออย่างมาก ผมก็ไม่รู้ว่าป้ากับลูกเป็นคนละเอียดมากเหลือเกินเศษสตางค์ยังจำได้ถี่ถ้วน ว่าหายไปเท่านู้นเท่านี้

เพราะผมเป็นคนไม่ละเอียดเลยไม่ได้สังเกตุบรรยากาศในบ้านวันนั้นว่ามันแหม่งๆได้ ถ้าป๋าไม่บอกผมเองก็คงไม่รู้เรื่องตลอดไป

แต่เสียความรู้สึกแทนน้องสาว และอามากเลย เพราะอาเห็นเป็นพี่น้อง แม้ว่าเรื่องของลูกที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ก็มาเล่าสู่กันฟัง แต่คิดดูสิคนที่เป็นญาติกันยังคิดลบได้ขนาดนี้ ตังค์ในเป๋าหายไปแค่ไม่กี่บาท ก็ไปโทษน้องซะแล้ว อย่าไปหวังกับคนอื่นเลย ผมไม่เข้าใจเหมือนกันแค่เศษสตางค์นิดเดียวหายไปแล้วก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหายจริงหรือเปล่า ใครเอาไปก็ไม่รู้ได้ พี่น้องกันยังเล่นซะแรงขนาดนี้ เสียความรู้สึกอย่างมาก

เดี๋ยวนี้บรรยากาศของครอบครัวเริ่มไม่สวยงามเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตนเราพอแก่ตัวขึ้นจริงๆแล้วประสบการณ์ต่างๆน่าจะทำให้เรามองโลกได้ทะลุปรุโปร่งมากขึ้น น่าจะทำให้เราสุขุม และคิดอย่างมีเหตุผลมากขึ้น น่าจะเห็นใจคนอื่นมากขึ้นโดยเฉพาะเมื่อตัวเองได้ดิบได้ดีเหนือกว่าคนอื่นในหลายๆทาง แต่กลับไม่ใช่ คนหลายคนเมื่อตัวเองอยู่เหนือกว่าคนอื่น สิ่งดีๆที่มีอยู่กลับหายไปกลับกลายเป็น เห็นแก่ตัวมากขึ้น ทำร้ายคนอื่นมากขึ้น

ผมเองพยายามมากที่จะมองโลกแบบสวยๆ แต่เวลาเจอเหตุการณ์แบบนี้โลกที่มองมันก็สวยน้อยลง รุ้สึกหดหู่ใจมากขึ้น พยายามทำใจให้ชอบครอบครัวของป้า แต่ทุกวันนี้ผมเริ่มรู้สึกดีกับบ้านนี้น้อยลง ส่วนหนึ่งคงเพราะตัวผมเองผมคงอิจฉาความพรั่งพร้อมมั่งมีของพวกเขา และอีกประการหนึ่งพวกเขาเห็นแก่ตัว และไร้น้ำใจมากเป็นพิเศษ คนเราหลายคนก็แปลกเราทำบุญ ทำทาน เราสวดมนต์ เราไหว้พระ ปล่อยนก ปล่อยปลา แต่เราไม่สงเคราะห์คนในครอบครัว เราเห็นใจคนอื่น แต่เราไม่เห็นใจญาติพี่น้อง เราเห็นความผิดคนอื่น แต่เราไม่เห็นความผิดของคนที่เรารัก

ยิ่งพิมพ์ยิ่งเครียด จริงๆแล้วมันเป็นเรื่องของป้า กับอาแท้ๆ แต่เรากลับรู้สึกร้อนใจไม่รู้ทำไม คงเพราะผมชอบคิดอะไรนอกลู่นอกทางแบบน้องบ่อย แต่น้องมันก็โดนทำโทษบ่อยมั้งทำให้เรารู้สึกแบบนั้น แล้วก้คงสงสารตัวเองด้วยล่ะม้าง

สุภาษิตจีนว่าไว้ ระยะทางหมื่นลี้เริ่มจากก้าวแรก

เป็นความจริงครับถ้าไม่เริ่มเดินแม้สักก้าว ระยะทางไม่ต้องหมื่นลี้ แค่เกินกว่าเอื้อมเราก็ไม่อาจบรรลุถึงได้ ถ้าเราได้ขยับเดินแม้ไม่ได้ไกลนับหมื่นลี้อย่างน้อยที่สุดเราก็ยังได้ก้าวหลายก้าว แม้ไม่ถึงเป้าหมาย แต่มันก็ใกล้ขึ้นครับ(แต่ถ้าเดินหลงทิศก็อาจจะไกลกว่าเดิมน่ะครับ เหอๆ) หลายครั้งครับความคิดบรรเจิดเลิศหรู แต่มันก็หยุดอยู่แค่นั้น ยังไม่ทันขยับเราก็ถอดใจซะงั้น บางครั้งหนทางข้างหน้ามันมองไม่เห็น แต่เราชอบจินตนาการณ์ไปครับว่าหนทางมันขรุขระน่ากลัว เราตัดไม้ข่มนามตัวเอง เราป๊อดเอง

ผมก็เป็นครับผมมักวิตกทุกครั้งที่จะเริ่มทำอะไร แล้วก็มักหยุดกลางคันมันเรื่อยไปครับ ที่บ้านใครๆก็ว่า จับจด หยิบหย่ง ขอทุกคนอย่าเป็นอย่างผมนะครับ ให้สำเร็จเสร็จดั่งหวังที่ตั้งใจกันทุกคนนะครับ

วันแรกของต้นกล้าอาชีพ ที่อาจารย์ให้มาแนะนำตัวเรื่องความฝันความหวัง ความภาคภูมิใจ มานั่งคิดๆดู ตอนที่จบได้ แม้ว่าผมจะไม่ค่อยรู้สึกว่าดีใจอะไรมากนัก แต่อย่างน้อยก่อนหน้านี้ที่ผมมองภาพตัวเองเป็นลบอย่างมากที่เห็นคนนู้นคนนั้นเรียนจบ รับปริญญากัน แต่ตอนนั้นผมไม่จบ ผมไม่อยากเจอใร ไม่อยากพูดกับใครเพราะว่ากลัวคนถามคำถามว่า จบยัง จบที่ไหน เรียนอะไร อย่างน้อยเมื่อความรู้สึกของชีวิตที่อยู่ในสถานะเลวร้ายเปลี่ยนกับมาเป็นระดับปกติ สิ่งนั้นมันเปลี่ยนชีวิตเราให้ดีขึ้นถ้าไม่นับเป็นความสำเร็จเสี้ยวเล็กๆก็กระไรอยู่จริงไหมครับ

ดูการ์ตูนเรื่องมู่หลันของดิสนี่ย์ ผมชอบคำพูดของฮ่องเต้มากเลยพูดแต่ละครั้งมันโดนมาก แบบว่าฮ่องเต้พูดแต่ละครั้งนี่เลย ผู้นำที่ปราดเปรื่อง ตอนก่อนจบที่ฮ่องเต้พูดกับพระเอกนายกองชาง ว่า "บุปผาที่เบ่งบานในยามยากคือดอกไม้งามเหนือมวลดอกไม้ไม้ใด" ของบางสิ่งบางอย่างแม้จะดูเล็กน้อย แต่มันจะยิ่งใหญ่เมื่อเราได้มันมายามที่เราต้องการมันอย่างที่สุด ดอกไม้ในโลกสวยๆเยอะแยะมากมาย ฤดูใบไม้ผลิดอกไม้สวยๆก็ผลิบานเต็มไปหมด ถึงเราพบเห็นดอกไม้สวยสดงดงามมันก็ดาดดื่นมีทั่วๆไป ในฤดูหนาวที่โหดร้ายมีเพียงดอกบ๊วยเบ่งบาน แม้จะงดงามไม่เทียบโบตั๋นในฤดูใบไม้ผลิ แต่มันก็นับเป็นยอดบุปผายามหนาวเพียงบุปผาเดียว คิดๆดูแล้วผมจบมาด้วยเกรดห่วยๆก็เหมือนผมเก็บได้ดอกกระบองเพชรที่มีแค่ดอกเดียวในทะเลทรายอันแห้งแล้งกว้างใหญ่แม้มันจะบิดเบี้ยว สีไม่สดสวย แต่มันก็คือดอกไม้ดอกเดียวที่ผมเจอ และมันก็คงเป็นดอกไม้ที่งามที่สุดในตอนนั้นแล้วแหล่ะ เพราะถ้าผมอยู่มีบุปผชาตินานาพันธุ์ที่แข่งกันชูดอก ถึงมีคนให้ดอกไม้ที่สวยมากๆแก่ผมดอกหนึ่งถึงจะสวยมากจริงๆ แต่เพราะผมมีมากแล้วมันจะมีค่าสักแค่ไหนเชียว

พูดถึงดอกไม้ก็เลยนึงถึงเพลงญี่ปุ่นเพลงหนึ่ง Sekai ni hitotsu dake no hana เนื้อเพลงก็บอกทำนองว่าในโลกนี้มีมวลบุปผชาติมากมาย เราอย่าไปคิดว่าเราเป็นดอกไม้ที่ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร อย่าไปคิดเลยว่าเราจะต้องเป็นดอกไม้ที่งามอันดับหนึ่ง ถึงเราเป็นดอกไม้บ้านๆ เราก็มีอยู่แค่ดอกเดียวในโลก นั่นแหล่ะสำคัญ